นิทานเรื่อง สิงโตกับเจ้าหนูป่า

กาลครั้งนานมาแล้วมีสิงโตตัวหนึ่งตื่นขึ้นมาด้วยความหิว มันจึงเดินออกจากถ่ำและเดินเข้าไปหาอาหารในป่า ด้วยความที่มันหิวมากมันจึงพยายามมองหาเหยื่อทุกชนิด แต่ก็ไม่เจอเยื่อสักตัว

ทันใดนั้นมันก็เหลือบไปเห็นหนูป่าวิ่งอยู่ไม่ห่างนัก สิงโตจึงวิ่งไล่ตามเจ้าหนูป่าไป และแล้วมันก็สามารถจับเจ้าหนูป่าตัวนั้นได้

ขณะที่มันจะกินเจ้าหนูป่าเป็นอาหารมื้อเช้า สิงโตก็มองเห็นกวางตัวหนึ่งวิ่งผ่านไปด้วยความโลภ สิงโตคิดว่า*ฉันน่าจะจับกวางซึ่งตัวใหญ่กว่าเจ้าหนูป่ามากินแทน* คิดดังนั้นแล้ว มันจึงปล่อยหนูป่าไปแล้ววิ่งไล่กวดกวางตัวนั้นแทน

กวางกลัวสิงโตจับไปกิน จึงวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต กวางวิ่งหนีเร็วมากจนสิงโตไล่ตามไม่ทัน ในที่สุดสิงโตก็เหนื่อยหอบจนต้องหยุดวิ่ง

ด้วยความหิวมันจึงคิดว่า "ฉันน่าจะกลับไปกินเจ้าหนูป่าอย่างเดิมดีกว่า" ว่าแล้วมันจึงรีบกลับไปยังที่ที่มันปล่อยหนูป่าไว้

แต่เมื่อไปถึงมันก็พบว่า หนูป่าได้หนีหายไปแล้ว สิงโตเสียใจมาก เพราะความโลภแท้ ๆ ทำให้มันไม่มีอะไรกินแม้แต่เจ้าหนูป่า
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า โลภมากมักลาภหาย